We zitten al even te praten en ik wil het gesprek afronden want we zijn allebei druk. Turia moet die middag een chocolade-workshop geven en ik heb zo een telefonische afspraak. 'Er is nog iets wat ik jou wil zeggen', zegt Turia en ze gaat verzitten: 'Ik had helemaal niets willen missen van wat ik heb meegemaakt.'

'Nu ben ik er voor haar'

Even geleden ontmoette ik Turia Dell' Innocenti. Iedere zaterdag komt zij met haar oude moeder naar de zaterdaglunch voor wijkgenoten in onze kerk. 'Ik wil natuurlijk liever in het weekend thuis zijn met mijn vriend maar mijn moeder komt er graag. Toen zij het nog kon, was ze er altijd voor mij, nu ben ik er voor haar, dus ga ik mee.' Dit had ze eerder verteld toen we na de lunch de vuile vaat in de vaatwasser van de kerkkeuken zette - het klonk trouw en liefdevol, vond ik.

Het was dezelfde zaterdag dat een grote schaal met bonbons op tafel stond, er onaangekondigd en zonder woorden door Turia neergezet. Alsof chocolatier Carlo Midiri himself even was komen buurten bij de wijklunch en glanzend ronde groene, rode en gele bonbons had geserveerd die bij het stukbijten verrassend smaakten naar macadamia, gember of basilicum. Maar het was Turia die deze smaken in de keuken van haar eigen Utrechtse huurwoning in de chocolade had getoverd. Het maakte me nieuwsgierig.

Leeftijdsgenoten

De week voor Kerst zitten Turia en ik thuis op onze bank. Twintig doosjes bonbons liggen op de eetkamertafel - deze Kerst krijgen mijn klanten Turia's chocolade cadeau. We zijn leeftijdsgenoten maar toen ik na mijn opleiding startte met werken, werd Turia ziek. 'Eerst kreeg ik de diagnose MS, later kwam daar de ziekte van Crohn bij. Het was zwaar, ik ben zelfs afgekeurd. In het begin had ik er veel last van, elk jaar had ik wel een terugval.'

Ze vertelt over haar schooltijd - 'Ik moest naar het lbo omdat er tegen me gezegd werd dat ik niet meer aankon' - en hoe ze via het mbo een hbo-opleiding ging doen. Haar vader verliet zijn vrouw en drie kinderen toen ze nog jong was, haar moeder zorgde in haar eentje voor het gezin. 'We zijn niets tekortgekomen. Ik weet nog dat we vroeger met Sinterklaas zakken vol met cadeautjes hadden. Op een gegeven moment kwam ik erachter hoe mijn moeder dat deed: ze was al maanden van tevoren bezig met cadeautjes die in de aanbieding waren.'

‍

‍

Alles met de hand

Tijdens haar eerste hbo-baan werd ze afgekeurd, vertelt Turia. 'Maar omdat ze mij kenden als iemand die doorzette en in mijn inzet geloofden, zeiden ze: ‘We willen je toch graag in dienst hebben.’ Dus toen ben ik weer gekeurd en half goedgekeurd.' Ondertussen was ze thuis taarten gaan maken voor verjaardagen en feesten. 'Maar op een gegeven moment ging iedereen dat doen en dan vind ik het niet meer leuk. Maar ik had door die taarten wel het werken met chocolade ontdekt en wist: daar wil ik mee door.'

Dat deed ze, Turia volgde een bakkersopleiding en werkt op dit moment vanuit eigen keuken aan de bestellingen die bij haar atelier ChocolaTuria binnenkomen. December is een drukke maand, ze is moe en voelt haar lijf: 'Ik ben nog aan het sparen om de goede machines te kunnen kopen dus doe nu alles met de hand en dat voel ik. Maar ik geef nooit op, klagen doe ik niet, ik ga ervoor en dan lukt het me ook.'

'Ik wil niet anders'

Ik zeg dat ik bewondering heb voor haar doorzettingsvermogen, hoe ze steeds hoopvol de tegenwind doorstaat. Dan gaat ze dus verzitten en is er even een stilte. 'Ik voel me heel erg gezegend met alles wat ik heb meegemaakt', zegt ze. 'Als je mij zou vragen of ik gezond zou willen zijn, dan zou ik zeggen: ik vind het goed zoals het is. Het heeft mij gevormd tot wie ik ben, wat ik doe en wie ik wil zijn voor anderen. Ik weet niet anders en wil niet anders.'